Ik laat je los

Ik laat je los, lieve vriendin

In essentie ben ik mijn essentie,

Mijn ‘hogere zelf’,

In essentie ben ik bewust van mijn essentie,

Zoals jij je dat ook bent.

Maar makkelijk misleid door een mist

Van menselijk ego, trauma en angst,

Kan ik niet altijd goed bij mijn werkelijke ‘zijn’,

En herken ik jouw werkelijke ‘zijn’ ook niet altijd.

Maar mist trekt op. Dat doet het altijd.

De twijfel, de strijd

Ik vocht niet tegen jou, mijn vriendin,

Ik vocht tegen jouw ego en trauma,

Van waaruit jij in essentie reageert,

Dacht ik.

Maar:

het blijkt mijn eigen ego en trauma,

die werd gealarmeerd,

In essentie vecht ik

tegen mijn eigen ego en trauma,

Samen strijden wij,

Tegen elkaars individuele en collectieve ego en trauma,

Opgedaan in jeugd en latere ervaringen,

Meegekregen als opvoeding, normen en waarden.

Reagerend vanuit overleving, een tweede natuur,

Geworteld vanuit een onveilige hechting, mijdend gehecht.

In en uit verbinding, telkens weer

Moeiteloos treden we telkens weer makkelijk in verbinding,

Leven we het leven moeiteloos,

verkennen en genieten het grenzeloos,

‘Moeiteloos’ blokkeren we ook telkens weer onze verbinding,

Ongewild moeiteloos spiegelen we elkaars trauma, ego en angsten,

Feilloos en pijnlijk.

Welkom, want we leren van dit spiegelen en projecteren.

Beide welkom, het moeiteloos genieten, het pijnlijke spiegelen,

Beide brengen ons veel, genot en inzicht,

Wat nu resteert (?) is de angst om elkaar te verliezen,

Onbewust samen doorgaan brengt ons tot keuzes die wringen,

Waarin we een deel van elkaar verliezen

om aan een wens van een ander te voldoen.

Komt die wens uit ego, trauma of angst?

Er wil in elk geval nog iets worden los geweekt,

Het lijkt een oude angst vanuit een onveilige hechting.

We reizen verder, ieder alleen

We besluiten deze angst onder ogen te zien.

En laten elkaar volledig los.

Los van elkaar, hoe kun je anders de angst voor verlating ervaren?

Maar het is eng, het voelt eng,

Vlucht ik? Vecht ik?

Ik verlaat onze cocon, een bindende comfort zone,

waarin ik me makkelijk en graag verlies,

Mogelijk telkens ook juist mezelf verlies,

Het is geen vlucht,

Het is geen gevecht,

Het is een loslaten.

Een zoektocht, een reis, naar wat mijn essentie maskeert,

Naar wat mijn essentie blokkeert.

Het is eng.

Want ik weet niet wat de reis me brengt,

We maken de keuze: we stappen samen uit het patroon,

Waarbinnen we vanuit elkaars essentie moeiteloos samen leven en genieten,

Waarbinnen we vanuit elkaars ego en trauma pijnlijk, en tóch welkom, spiegelen.

Het stroomt, het stopt. Het stroomt, het stopt. Het stroomt.

Telkens weer dat patroon van aantrekken en afstoten,

Loslaten.

Het is eng.

Want ik weet niet of ik je weer zie…

Buiten mijn comfortzone

Mijn comfortzone verlaten, het voelt altijd weer eng….

Op zoek naar de mens die ik in essentie ben,

In deze stap, elkaar loslaten,

Zien we de angst onder ogen om elkaar te verliezen.

Hoe kunnen we de angst voor dit verlies beleven, zonder elkaar los te laten?

Elkaar los laten, is het de goede keuze?

Twijfel. Maar ja, ik zal er veel van leren.

En ik ben ook benieuwd naar wat dit deel van mijn reis me brengt.

Ik wens je een goede reis, ik wens mezelf dat ook,

In lak’ech,

Jij bent een andere ik, wij zijn samen één

Frans